رب گوجه فرنگی، محصولی است که از فرآوری و غلیظ کردن گوجه فرنگی تازه به دست می‌آید و نقشی کلیدی در خوراک‌ها و آشپزی‌های متفاوت دنیا دارد. تاریخچه استفاده از گوجه فرنگی به عنوان یک ماده غذایی به قاره امریکا و پیش از کشف آن توسط اروپائیان باز می‌گردد.
گوجه فرنگی منشأ آمریکای جنوبی و آمریکای مرکزی دارد و بومی‌های آن منطقه از هزاران سال پیش از آن استفاده می‌کردند. پس از کشف امریکا توسط کریستف کلمب، گوجه فرنگی به اروپا و سپس به دیگر نقاط دنیا برده شد. اما در ابتدا، استفاده از گوجه فرنگی در غذاها مرسوم نبود و آن را گیاهی تزیینی و حتی ممکن است سمی تلقی می‌کردند.
با گذشت زمان و آزمون و خطا، خواص و کاربردهای گوجه فرنگی کشف شد و شروع به پخت و پز با آن کردند. در ایتالیا، که امروزه با سس گوجه فرنگی خود معروف است، در ابتدای قرن شانزدهم از گوجه فرنگی استفاده کردند.
رب گوجه فرنگی به عنوان یک محصول تجاری در قرن نوزدهم معرفی شد، زمانی که صنایع کنسروسازی به دنبال روش‌های جدید برای حفظ مواد غذایی بودند. این محصول ابتدا به صورت دستی و در خانه‌ها تولید می‌شد و بعد‌ها با پیشرفت تکنولوژی، تولید صنعتی آن آغاز شد.
در ایتالیا، که سس گوجه فرنگی بخش مهمی از فرهنگ آشپزی آنها را تشکیل می‌دهد، کارخانه‌های فرآوری رب گوجه فرنگی در اواخر قرن نوزدهم شروع به کار کردند. در امریکا نیز، با مهاجرت ایتالیایی‌ها، محبوبیت رب گوجه فرنگی و محصولات مشتق شده از آن مانند سس پیتزا و پاستا افزایش یافت.
امروزه، رب گوجه فرنگی به عنوان یک عنصر اساسی در بسیاری از دستورالعمل‌های غذایی در سراسر جهان استفاده می‌شود. از محصولات فست فود گرفته تا غذاهای لوکس و سنتی، این ماده به خاطر طعم غنی و تکمیل‌کننده‌ای که دارد، به یکی از محبوب‌ترین فرآورده‌های غذایی تبدیل شده است.
